Kol me eMPi: That's Why I Love You

Sunday, February 20, 2011

That's Why I Love You

[Si Ronald]

Laging masaya ang umaga sa t’wing kasama ko siya. Nawala na totally ang mga masasamang alaala ng nakaraan. Salamat at pinili kong bumalik sa Isla kaysa magbakasyon sa Europa kasama ang mga magulang ko. Kamusta na kaya sila? Hindi man lang tumawag sa akin. Siguro pinabayaan na lang nila akong mapag-isa muna sa Islang ito. Saka ko na lang ibalita sa kanila na maganda ang nangyayari sa akin dito. Total, malapit na rin sila uuwi at sa Isla raw sila didiretso mula Europa.

Nagising ako sa tilaok ng manok at sa sikat ng araw na pumapasok mulang sa aking bintana. Maganda pa rin ang panahon walang nagbabadyang ulan o masamang panahon. Nakangiting bumangon sa kama, sa mga masasayang alaala kasama si Vicky. Mga isang buwan na rin kaming magkakilala. Masayang kasama si Vicky. Hindi na ako natatarayan. Magaan ang loob ko sa kanya. Naipapakita ko ang tunay na ako. Hindi ako nahihiyang sabihin sa kanya ang mga nararamdaman ko at kung ano ang nasa isipan ko.

“Ganun din kaya siya?”

[Si Vicky]

Pagbangon ko sa umaga ay si Ronald na agad ang nasa isipan ko. Ano ba itong nararamdaman ko? Sa t’wing kasama ko siya ay tila ang aking puso ay lumulundag sa tuwa. Lalo na kapag hinawakan niya ang aking mga kamay. Ako’y parang natutunaw habang nararamdaman ko ang init ng kanyang mga palad. Paano na si Lawrence? Mahal ko si Lawrence! Wala ng papalit sa pagmamahal ko para sa kanya!

Pero bakit tila araw araw ay hinahanap ko si Ronald. Ang kanyang mga ngiti. Ang paghawak ng kanyang mga kamay sa mga kamay ko ay tila nagsasabing “aalagaan kita hanggang gusto mo.”

Buntong-hininga lamang ang maisasagot ko sa ngayon. Hindi ko pa alam kung ano itong kakaibang nararamdaman ko sa para sa kanya.

Isang umaga….

“Vicky!”

Tila hindi niya ako naririnig. Patuloy pa rin siya sa paglalakad. Hindi ko alam kung saan siya patungo. Subalit, lakas loob ko siyang sinundan. Bahala na kung tatarayan niya na naman ako. Ilang araw din siyang hindi nagpapakita sa akin. Ang sabi lang ni Clarisse ay nagmukmok lang sa kanyang kwarto. Gusto niya lang mapag-isa.

“Vicky!”

Lumingon siya pero tila hindi mo maipinta ang mukha. Tumakbo siya papalayo sa akin. Hindi ko alam kung kanino siya galit na galit. Wala naman akong nagawa na ikinagalit niya. Naalala ko noong huling pagkikita namin ay masaya kami. Tinawag ko ulit siya. Huminto siya sa kanyang pagtakbo at tinititigan niya ako.

“Ano ba?! Hindi mo ako titigilan?!”
“Ha? Ano bang nagawa ko sayo?”
“Wala!”
“Wala pala e. Bakit ka nagagalit? May problema ba? You can share it to me.”
“Wala!” sagot niya sa akin. “Pwede bang layuan mo na ako… pwede?”
“Sabihin mo muna ang dahilan kung bakit kita kailangang layuan.”
“Ronald, please…. Just leave me… I don’t need you!”

Mga ilang minuto din ang nakakabinging katahimik mulang noong lumabas ang mga katagang iyon mula sa kanyang bibig. Medyo nasaktan ako sa sinabi niya sa akin pero hindi ako papatalo sa kanyang mga sinasabi.

“Uyyyy…. Alam ko na kung bakit ka nagkaganyan.”
“What?”
“Hmmm… are you falling…?”
“Falling…..what?” nagtatakang niyang tanong.
“Are you falling in love with me? Tell me…don’t hesitate!”
“Hahaha! Ang yabang mo!”
“Anong ibig sabihin ng tawa na yan?”
“Wala! So, what do you want for me? Why following me, Ronald!”
“I-imbitahin lang sana kita mamayang alas tres ng hapon e. May pupuntahan akong lugar dito sa Isla. At tiyak ay magugustuhan mo. Pleasseeeee?” pagmamakaawa ko sa kanya.
“Alright! Sunduin mo ko sa bahay ng 2:30PM. Okey?” pagtataray niya sagot sabay takbo palayo sa akin.
“Okey! Thank you!”
“ That’s why I love you, vicky…” sa isip ko.

Abangan ang nalalapit na huling kabanata… Maraming salamat!