Ikaw Pala

Nakaupo.

Nakatanaw.

Nag-iisa.

Nagmuni-muni.

Minamasdan ko ang paglubog ng araw. Nakaupo sa batuhan na kung saan may mga batang nalalaro. May dalawang pair na teenagers na nagdidate. May mga players ng volleyball na nagtatalo. May dumadaong na bangka na kung saan ang mangingisda ay dismayado dahil wala man lang nahuling isda. Sa banda roon, ay may kumpulan ng mga Ginang na nagkwentuhan sa kanilang buhay buhay.

Nakatanaw lamang sa malawak na karagatan na kung saan ay mabagal ang takbo ng haring araw na papalubog noong hapong 'yon. Minamasdan ang mga ibon na naglalaro sa itaas na tila ang saya saya nila, na kung saan maririnig mo ang kanilang masasayang huni. Siguro naghaharutan ang mga iyon.

Nag-iisang naglalakad sa tabing dagat, na kung saan ang tubig ay tila iniimbitahan akong maligo at samahan sila. Kay sarap ng pakiramdam na ang tubig na iyon ay malayang haplusin ang aking mga paa. Naglalakad palayo sa mga tao.

Nagmuni-muni sa mga nangyayari sa nakaraan. Hinahayaan na ang mga nakaraan ay lilipas sa tamang panahon. Kahit pa'y lagi itong pumapasok sa isip ay pinipilit na iwaksi ang mga bad memories.

"Kaya ako nandito para makalimot, hindi para alalahanin ang nakaraan."

Tumakbo ako papalayo. Pinilit kong sundan ang ibong iyon na tila nakikipaglaro sa akin. Hindi ko namalayan na malayo na ako sa tapat ng bahay ko.

"Ayan na, lulubog na ang araw. Ang ganda ganda, di ba?"

Kausap ko ang ibong iyon na parang sinasamahan ako sa aking pag-iisa. Ang kanyang huni ang nagsisilbing sagot sa t'wing siya'y aking kinakausap.

"Sana katulad mo ako. Malayang nakakalipad."

Napapangiti ako sa asal ng ibon na 'yon. Parang ang saya saya nya. Hindi siya lumipad papalayo sa akin. Sa halip ay sinamahan nya ako. Pagkatapos ng paglubog ng araw ay nagbabadya na ang dilim na babalutin ang buong isla ng katahimikan.

"Tulonggg......tulonngggg...." sigaw ni Manang, sa di kalayuan ng aking pinagtatayuan.

"Tulongggg...may nalulunod"

Nagising ang diwa ko sa sigaw ni Manang. Dali dali ko siya pinuntahan. Tinuturo niya ang di ko matukoy kung matanda o bata na tila may humihila sa kanya... Nalulunod!

"Kuya, kuya.... tulungan mo siya.... pleaseeeee"

Dali dali akong naghubad ng tshirt, ng short at lumangoy papalapit sa taong nalulunod.

"Andyan na ako...."

Babae pala ang nalulunod na ito. Dinala ko siya sa dalampasigan. Hinihingal. Tulala. Umiiyak.

"Miss, are you alright?"

"No! I'm not!"

"Bakit ka kasi naliligong mag-isa?"

"Leave me alone!"

"Ihatid na kita Miss. Saan ka ba umuuwi?"

"You hear me? Leave me alone!!!!"

"Ang taray naman nito. Ikaw na nga 'tong tinutulungan, ikaw pa 'tong galit!" pagtatanggol ni Manang.

"Tara na nga. Iwan na natin 'tong babaeng 'to." sabay alis ni Manang.

"Oh, bakit ka pa nandyan?! Umalis ka na..." Taboy sa kin ng babae.

Tinititigan ko siya. Maamo ang mukha ng babae. Maganda. Sexy. Mahaba ang buhok. Nakikita ko sa mga mata niya ang lungkot. Na para bang may malalim na pinagdaanan. Umupo ako sa di kalayuan sa kanya. Umiiyak siya at ramdam ko ang kanyang kalungkutan.

"Miss, ako pala si Ronald."

Hindi siya kumibo. Patuloy pa rin siya sa pag-iyak. Hinayaan ko siyang ibuhos lahat ng sama ng loob niya. Naiintindihan ko siya. Kaya, naisipan ko na lang na iiwan siya doon. Akmang patayo na ako.....at iiwan na lang muna siya.

"Thank you pala. By the way, I'm Vicky! Can you leave me now?"

Hindi na ako sumagot at umalis na lang sa kinauupuan ko. Naririnig ko pa rin ang iyak niya habang ako ay pauwi na sa bahay ko. Sana magiging okey siya.....sino kaya ang babaeng 'yon?

Sa kwarto ko ay siya pa rin ang naiisip ko. Naintriga ako.

Saan siya nakatira?

Anong pinagdaanan niya?

PART1

PART2