Swerte, malas o minalas?

Part I

"makakaalis din tayo pare"

Mahigit tatlong taon na ang nakalipas nang subukan ko ang mangibang-bansa pero sa kasamaang-palad ako'y hindi natuloy sa kadahilanang... hmmm sabihin na lang nating minalas ako! Ako ay nagtatrabaho noon sa isang oil depot dito Pilipinas. Okay naman ang sweldo ko kahit papano nakakaraos naman, nabibili ang gusto at nakakaipon. Dahil sa kagustuhan kong makaalis ng bansa at may opportunity na nag-cross sa aking landas. Agad ko itong sinunggaban na walang pagdududa.

Sa una, okay naman ang pag-uusap at ang mga kalakaran. Ni wala akong duda sapagkat isa sa mga pinsan ko ay nakaalis nang dahil sa kanya.

I am preoccupied that time because I am preparing all the papers that I need to submit in the said agent. And I'm gonna take a risk for this opportunity came in my way because I think this is it...

I'll make myself strong because I know it is not easy to leave your country and to your love ones. And I'm pushing myself to leave because it is my dream and opportunities are here already. So, I'll grab it!

Hindi mo naman magagawa ang lahat ng bagay kapag wala kang pera kaya pati savings ko ginalaw ko na just for my dream. Naglabas ng pera. Hinanda ang lahat ng kailangan. Nangutang na ako sa lola para sa pangarap na makaalis ng bansa.

Dumating na ang araw na pinakahihintay ko... November 2005 iyon nang tumawag siya sa akin "Dong, magready na kayo dahil bago magpasko alis niyo..."

Pumapasok pa ako noon kaya agad agad akong gumawa ng resignation letter para may oras pa silang makahanap ng ipapalit sa akin at para makapag-turnover ako. Nagulat ang mga Boss ko dahil parang ang bilis ata nang pangyayari. Kahit ako man ay hindi makapaniwala. Hindi pa sana ako payagan na mag-resign pero nagpumilit ako dahil sa pag-aakala ko, ito na yon e!

Ganon pa man, best wishes na lang ang natatanggap ko mula sa mga ka-opisina ko. Nagpapasalamat naman ako sa kanila dahil sinuportahan naman nila ako.

Ito na…

Araw ng aking paglisan… hinatid pa ako ng aking Nanay at mga kamag-anak. Parang ayaw ko nang ituloy dahil sobrang kaba ng dibdib ko. Pero kailangan kong lakasan ang loob ko para sa pamilya at sa ambisyon ko.

“Pare, andyan ka na ba?”

Pagdating ko nang NAIA, pinaalis ko na agad ang mga humatid sa akin dahil ayokong magkaroon iyakan sa pag-alis ko kahit alam kong umiiyak na sila at ako nama’y pinigilan ang emosyon at pinilit na ngumiti para sa kanila.

Sinubukan kong tawagan ang agent naming para i-confirm na nasa airport na ako at susunod na rin ang isa kong kasama. Pero, walang sumasagot sa tawag ko… pati sa text ko, wala…! Lalong lumakas ang kaba ng aking dibdib pinipilit kong iwaksi ang mga negatibong pumapasok sa isipan ko. HINDI PWEDE, HINDI!

“Pare, si ate ____?”

Wala akong maisagot sa tanong niya pakiramdam ko para akong… hindi ko maipaliwanag… nanginginig ako habang sinasagot ko ang tanong ni kumpare. Biglang nag-ring ang phone ko nanginginig pa rin akong sagutin ang phone… si Ate ___ yon!

“Dong, punta muna kayo dito sa Shangrila dahil nagka-problema sa ticket niyo”

FUCK! What happen?! Tanong ng isip ko.

“Pare, punta raw tayo sa Shang… nagkaproblema raw sa ticket natin.”

Tulala na ako noong nasa taxi na kami pabalik ng Manila. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari pinipilit kong maging positibo sa lahat. On and off ang phone ko dahil nagmimiskol na si pinsan. Waaahhh! Hindi ko na alam anong gagawin ko at isasagot ko sa kanila.,,

Pinaglalaruan ba ako?! Makakaalis pa ba ako?


Itutuloy….