Makakaalis pa ba?

Part II

Pagdating naming sa Shangrila tumambay pa kami sa food court para maghintay… Shit! Naiinis na ako sa mga oras na yon dahil tawag na nang tawag ang Nanay ko at mga kamag-anak ko. Kung anu ano na ang mga sinasabi. Hindi na rin ako makapag-isip ng matino dahil nadadala na ako sa mga pinagsasabi nila. Kinukulit na namin siya kung talagang makakaalis pa ba talaga kami.

“Dong, hintay lang kayo inaasikaso pa ang ticket niyo.”

Hanggang kailan? Tanong ng isip ko. Buong araw kaming nakatunganga sa food court ng Shangrila kaya naman hinding hindi ko makakalimutan kapag napunta ako doon. Haayyysss… buhay nga naman!

Makalipas ang mahabang oras na paghihintay… ang sabi,

“Dong, ihanap ko na lang kayo ng mauupahan para makapagpahinga muna kayo bukas na ma-release ang ticket niyo.” may ganon...

Ewan ko ba halos sunud sunuran na lang kami sa mga sinabi niya. Hinatid kami sa may motel sa pasig, yong maraming nakahilira dyan sa may pasig. Haayy natatawa na lang kami ni kumpare… akalain mong iisang kwarto lang ang inuupahan para sa amin. Tsk! Damn you, tanda! Pero ok lang at least may makakausap…

Kinabukasan maaga kami nagising dahil ang sabi alas singko daw kami aalis papuntang airport. Sana nga makaalis na kami para wala nang mga tanong at mga pangungulit ng mga kamag-anak… naghintay na naman kami nang matagal sa may Jollibee sa crossing. Lintik talaga! Nahihiya na ako dahil pinagtitinginan na kami ng mga crew dahil halos kalahating araw na kaming nakaupo doon dala dala ang mga maleta.

Haayy salamat at dumating din siya… mabuti naman at pinakain niya muna kami dahil nahihilo na kami sa gutom…

“Ate, ano nang mangyayari sa amin? Matutuloy pa ba?”

Ngiti lamang ang sagot niya sa amin. Ano bang ibig sabihin ng mga ngiting yon? Pinipilit naming siya magsalita kung ano ba talaga ang mangyayari sa amin. Alas kwatro na ng hapon pero nanatili pa rin kami sa kinauupuan namin. Wala pa ring balita. Ano na ba talaga? Kinukulit na naman ako ng mga kamag-anak ko… dini-discourage na nila ako pero nanatili akong matatag at pinaninindigan ang desisyon ko. Itutuloy ko ito!

Inaabot na kami nang gabi sa crossing pero wala pa rin talagang nangyayari sa amin. Hinatid na naman kami sa isang apartelle at doon magpalipas ng gabi dahil ang rason bukas na makakaalis…sure na! Lagi na lang bukas! Bukas!

Exhausted na ako sa mga araw na iyon… pakiramdam ko para akong naglayas na walang patutunguhan. Gusto ko na ring sumuko sa pangarap ko pero nilakasan ko ang loob ko. Binalewala ko lahat ng mga negatibong pananaw ng mga kamag-anak ko. Hindi ko pinagkinggan ang lahat ng mga sinasabi nila dahil naniniwala pa rin na matutuloy ang pag-alis ko.

“Dong, hintay lang kayo sa tawag ko ha… “

Kinabukasan (ulit?!) nag-stay lang kami sa apartelle na inuupahan niya para sa amin binigyan kami ng food allowance at binayaran ang upa ng apartelle. Nakatanggap ako ng tawag noong araw na iyon… si kuya yon. Pinapauwi na ako dahil sobrang nag-alala na si Inay at iyak nang iyak na raw. Kahit ako man ay naiiyak na sa pangyayaring iyon. Pero sabi ko, ok lang ako konting tiis na lang at makakaalis na ako. Pinilit kong maging kampante para sa kanila. Pinilit kong pakalmahin ang pamilya ko. Kahit ako ay medyo nahihirapan na rin pero lakas loob kong harapin ang hamon na ito. Hamon na hindi ko alam kung kailan matatapos….

“puro na lang kayo bukas… sabihin niyo na lang ang totoo!”

Susuko na ba ako?


Itutuloy…..


P.S.
Pasensya na medyo bitin… inaalala ko lang muna ang mga nangyayari sa akin noon…