Ang Paglalakbay ni Lawretz

Paglalakbay

Nais kong libutin ang mundo. Nais kong marating ang iba’t ibang lugar na nakikita ko lamang sa telebisyon at magasin. Nais kong alamin ang kasaysayan ng bawat pook na mapupuntahan ko. Pero umpisahan ko ang paglalakbay sa lugar kung saan ako ay naging isang Pinoy…..ang Pilipinas!

Ako si Lawretz, isang manlalakbay!

Ang unang paglalakbay ay sa lugar kung saan ako ay ipinanganak. Dito ipinagdiriwang ang tinatawag na “Bonok Bonok Marajaw Karajaw Festival,” ito ay pagsasalamin ng isang mayamang kultura na ipinaman sa lungsod.  Ito din ay bilang paggalang kay Saint San Nicolas de Tolentino. Ang bonok bonok ay isang ritwal na sayaw ng mga katutubo. Ipinagdirawang ng mga Surigaonon sa buwan ng Septembre.

Bilang isang bagong manlalakbay ito napakagandang karanasan para sakin dahil bihira ko lang ito masaksihan.

***

Ang susunod na paglalakbay ay sa lugar kung saan tinatawag itong City of Smiles. Ipinagdiriwang nila dito ang tinatawag ng Festival of Smiles o mas kilala sa tawag ng “Masskara Festival”. Ang kwento sa likod ng maskara ay noong ika-22 Abril 1980 ang barkong Don Juan ang may dalang mga Negrenses kabilang ang prominenteng pamilya ng Bacolod City, bumangga sa barkong Tacloban City at ito ay lumubog, tinatantyang halos 700 ang namatay.

Dahil sa trahedyang ito, napagkasundo ng kinauukulan na ipagdiwang ang Masskara Festival bilang deklerasyon na kahit anong bigat na pangyayari ang nakakaharap ng mga tao ay marunong pa rin silang ngumiti. At dito naging tanyag ang Masskara Festival ng Bacolod City.

***

Rinig na rinig ko ang hiyawan ng isang grupo sa may kanang bahagi ng kahabaan ng Session Road habang hinihintay ang pagsisimula ng pagdiriwang sa lugar. Ang pagdiriwa na ito ay  tinatawag na Flower Festival na mas kilala sa tawag ng “Panagbenga Festival”, sa buwan ng Pebrero. Nilikha ito bilang pagkilala sa mga bulaklak ng lungsod at bilang isang paraan para bumangon mula sa pagkawasak ng lumindol noong 1990. 

Ang mga kalahok sa patimpalak na ito ay may iba’t ibang magaganda at matitingkad na kulay na kasuotan na may dala-dalang bulaklak ang bawat isa.

Pero hindi lang ito ang napansin ko. Kapansin-pansin ang isang babae kasama sa grupo na kanila lang ay hiyawan ng hiyawan. Isang mala-anghel na mukha ng isang babae. Maganda at simpleng babae. Makinis ang balat. Matangos ang ilong. Mahaba ang buhok. Ito ang pumukaw ng atensyon ko. Ang ganda niya!

Hindi ko man sinasadya pero hindi maalis ang aking paningin sa napakagandang babaeng nakita ko sa tanang buhay ko. Habang hinihintay ko din ang pagsisimula ng pagdiriwang ay nakatulalang nakatingin sa kanya.

Lingid sa aking kaalaman ay nakatingin din siya sa akin, napangiti siya. Pero nakikita ko na lang ang aking sarili na hawak hawak ang kamera’t kinukuhanan sya ng larawan sa iba’t ibang angulo. Bawat ngiti. Bawat galaw. Bawat kilos ay hindi pinaglagpas ng aking kamera. Napakagandang babae!

“Ayan na! Ayan na!” Sabay turo niya sa mga umiindak at sumasayaw na mga kalahok. Habang ako naman ang abala sa pagkuha ng larawan.

Klik….klik…klik…

***

Maraming lugar na rin akong napuntahan. Maraming natutunan sa bawat lugar at ang kasaysayan nito. Ang mga kwento at kasaysayan na kanilang pagdiriwang. Bawat paglalakbay ko ay punong puno ng kaalaman. Madami na rin akong nakilala, isang manlalakbay din katulad ko. Pero isa lamang ang hinding hindi ko makakalimutan sa aking paglalakbay. Ang babaeng nakita ko, ang babaeng nasa mga larawan.

Kasunod kong pinuntahan ang tanyag na pagdiriwang, ang “Sinulog Festival” ng Cebu City, tuwing ikatlong linggo sa buwan ng Enero. Ang pagdiriwang ito ay bilang paggunita sa pinagmulan ng mga tao at bilang pagtanggap ng Katolisismo Romano. May 800 na katutubo ang nabinyagan sa simbahang katoliko. Ang pagsayaw hawak ang Santo Nino ay bilang basbas sa lahat ng tao para maiwas sa kapahamakan.

Habang nakikisaya ako sa mga umiindak na kalahok ay napansin ko na naman ang isang babae na palagay ko ay nakita ko na. Yong babae na kinuhanan ko ng larawan. Nakikiindak sa mga kalahok ang nasabing babae. Dali dali kong tinutok ang mga lenses ng kamera ko dahil ito ay panibagong pagkakataon na siya ay aking makuhanan.

Akmang akma nakatingin siya sa akin habang nakangiti. Klik!

***

Pag-ibig ng manlalakbay

Pauwi na ako noon mula sa aking paglalakbay. Dali dali akong pumasok sa himpilan ng eruplano dahil nahuli na ako ng ilang minuto. Sa sobrang pagmamadali ko ay nabonggo ko ang isang babae na nakakasalubong ko na nagmamadali din sa paglalakad. Nalaglag ang kanya mga gamit at agad agad kong dinampot at humingi ng paumanhin.

“Binibini, pagpaumanhin po ninyo. Ako po ay nagmamadali. Pasensya na,” sabay abot ng kanya mga gamit.

“Wala yon! Pasensya na rin at hindi ako nakatingin sa dinadaan ko. Nagmamadali din kasi ako at maiiwanan na ako ng eruplano ko,”  sagot niya.

Pagkalingon ko, siya ang nasa harapan ko ngayon. Ang babaeng nasa mga larawan ko. Nakangiti. Natameme ako at natulala. Nawala na sa isip ko ang oras ng lipad ko. Pero, hindi ko nakalimutan ang pagpakilala sa kanya.

“Ako nga pala si Lawretz….Lawretz....” hindi ko na natuloy dahil tinatawag na ng information center ang aking pangalan.

“Ayan, Ginoo! Ikaw po yata ay tinatawag na.” Sabay tawa niya. “Julian Monte de Ramos. Mag-ingat ka, Ginoo!”

“Salamat!” ang tanging tugon ko sa kanya.

***

Hindi lang kasaysayan ang natutunan ko sa mga lugar na pinupuntahan ko. Natagpuan ko din ang aking pag-ibig, ang babaeng akala ko sa larawan ko lang nakikita. Si Julian, ang babaeng pumukaw sa natutulog kong puso. Siya ang babaeng matagal ko ng pinangarap. Siya ang babaeng akala ko’y sa panaginip ko lang makakasama.

Kahit matagal ka ng nag-iisa sa buhay mo. Kahit minsan pakiramdam mo’y tatanda kang walang makakasama. Pero napatunayan kong maling akala lamang ang mga ito. Dahil sa tagal kong naghintay at matagal din akong nag-iisa sa buhay. Pero dumating ang araw na natagpuan ko siya. At natagpuan nya ako.

“May mahalagang bagay akong ibibigay sayo, Julian”

“Ako din. May mahalagang bagay akong ibibigay sayo. Ito’y napakahalaga sa akin.”

Sabay naming inabot ang regalo namin sa isa’t isa. At sabay sabay din namin itong binuksan. Habang dahan dahan niya itong binuksan. Nakita ko ang luha sa gilid ng kanyang mga mata. Noong nakita ko din ang regalo niya para sa akin. Hindi ako makapaniwala.

“Kinukuhanan mo din ako ng mga larawan ko noon?” Tanong ko sa kanya.

“Oo, Lawretz! Palihim din kitang kinukuhanan ng larawan. Hindi ko akalain pati ikaw ay kinukolekta ang mga larawan ko.”

“Noong una kitang nakita. Gustong gusto na kita. Nagkaroon ako ng pagkakataon ng makuhanan kita ng larawan. Sabi ko, kahit sa larawan man lang kita mapagmasdan t makasama.”

“Hindi na ngayon!”

“Oo! Dahil habang buhay na kitang pagmasdan at makakasama. Mahal na mahal kita, Julian!”

“Buong buhay kita mamahalin, Lawretz!”

-Wakas-

 Ito po ay opisyal na kalahok sa Saranggola Blog Awards 4 sa kategoryang Maikling Kwento.

Sponsors: