You are Not Mine Anymore

Sa halip na sa sementeryo ako magpunta, ako’y nagtungo sa isang lugar na malayo sa City, malayo sa maraming tao, walang gulo at walang ingay. Ang tanging maririnig ko lamang ay anghuni ng mga ibon at kung anu ano pang tunog mula sa mga hayop o insekto ang maririnig. Nakapalibutan ako ng mga punong kahoy na kung saan malalanghap mo ang sariwang hangin, hindi tulad sa City na puro usok na lang ang malalanghap mo araw araw.

Payak ang pamumuhay sa lugar na pinuntahan ko. Ang pagsasaka ang kauna-unahang hanapbuhay at ang tinitirhan ay napalibutan ng mga punong kahoy, halaman at tubuhan o sugarcane. At ito’y malapit lang din sa river o sapa na pwede mong gawing paliguan.

Masarap manirahan dito lalo na kung ang kasama mo ay ang pinakamamahal mo. Napakatahimik ang lugar, walang makikialam sa bawat galaw at sa bawat kinikilos mo. Kahit pa maghubad ka walang maninilip sayo. Tanging mga hayop lamang ang makakasaksi sa mga ginagawa mo.

Ako’y napadpad sa lugar na ito sapagkat gusto ko lang mapag-isa at makapag-isip at maka-iwas sa gulo at siguro dala na rin ng stress at pressured sa trabaho. Mabuti na lang at niyaya ako ng pinsan ko na magpunta dito. Kaya may oras ako para makapag-relax at makapag-isip.

Lahat tayo ay may kanya kanyang storya ng buhay at mga karanasan na hindi malilimutan kaya nga may mga taong tinatawag na “emo” at marahil isa ako sa mga taong yon. May mga dahilan kung bakit gusto natin lumayo sa napakagulong City para makapag-isa at makapag-isip sapagkat may bagay na bumabagabag sa ating isipan. Yong tipong gusto nating mag-isa, walang kausap, walang didisturbo at walang mangungulit. As in, mag-isa ka lang!

May mga bagay na akala natin ay hindi mangyayari; may mga karanasan na hindi natin malilimutan kahit sasabihin nating nakaraan na iyon. Oo nga, nakaraan na pero syempre ang peklat ay magsisilbing alaala sa nakaraan mo. Pero syempre hindi lahat ng panahon ay itatali mo ang sarili sa nakaraan mo. Kailangan din nating harapin ang kasalukuyan at iwan ang nakaraan. May mga taong darating sa buhay natin unexpectedly; yong taong yon ang magsisilbing inspirasyon para harapin ang bukas.

“ Minsan ako’y nag-iisa walang makasama
Hindi ko malaman ko saan ako tutungo
Naghahanap, nag-iisip kung saan ko ibabaling
At tuwing ako’y nalulumbay
Nais kong ika’y makasama at kapiling ka
Nais kong lumuha
Sapagkat ika’y wala sa tabi ko
Kailangang tanggapin na ika’y hind na magiging akin…”

…looking back

Three years ago, my ex-girlfriend left me without any reason o saying “Goodbye!” So, here in my heart still hoping that one day she will coming back dahil gusto kong bigyan ng closure kung anuman ang namagitan sa aming dalawa. Though I know malabo mangyari yon sapagkat hindi ko alam kung saan siya napadpad ngayon (isang malaking…SIGH!!!). I hate my feelings when I remember the moments that we’ve shared. But I realized ayokong mabuhay sa nakaraan ko. I need to move on or else ako rin ang mahihirapan... I need to forget the past that I did now and I won’t let my past ruined my present. Letting go is best way.

And I thanks God for giving me strength to do that. I am happy for what I’ve had now. Ang kalungkutan ay napawi na sa aking puso sapagkat alam ko na may nagmamahal sa akin, mahal ako kung ano at kung anong meron ako. May nagpapasaya at nagbibigay ng inspirasyon sa akin. Kaya masasabi kong salamat na marami!

(Note: This is a clarification from my previous post..... )