Simbahan: Bagong Tambayan?

Nitong mga nagdaan araw, ako’y puno ng dalamhati o pighati sa kaibutaran ng aking puso. Sa aking pakiwari ay tila hindi na yata matatapos ang mga suliranin na dumating sa buhay ko. May mga suliranin na pakiramdam ko’y hindi ko na malulunasan. Mga suliranin na siyang sanhi ng kalungkutan at pagkabigo. Na minsan ay nakalimutan ng ngumiti.

Oo, alam kong lahat ng problema ay may sulosyon. Pero minsan naiisip ko na parang wala ng katapusan ang problema sa ating buhay o kaya wala na bang sulosyon ang mga ito. Pero mali pala… Oo mali ako sa aking mga kuru-kuro!

Dahil sa sobrang lungkot ko naisip kong tumungga ng isa… dalawa…tatlo… o apat na kahon na serbesa para kahit sa isang saglit man lang ay mawala ang aking nararamdaman at para maging manhid man lang pansamantala. Pero iniisip ko rin ang idudulot nito kinabukasan (HANGOVER? Waaahhhh ayokooo nyan….). At syempre noong nabasa ko ang KWENTO NI RIKARDO (previous post). Bigla akong natakot baka matulad ako ni Rikardo… Hahaha!

Sa takot ko, naisip ko na lang na tumambay o magpunta sa isang lugar na pwede akong mag-isip at magninilay-nilay. Baka inisip niyo na sa bundok ako nagpunta…Hindi! Nagpunta ako sa simbahan pagkatapos ng aking trabaho at bago ako umuwi ng bahay. At doon kinausap Siya ng buong puso. Nagkwento sa mga nangyayari. Humiling na sana’y maayos na ang lahat. Humingi rin ng kapatawaran sa mga kamaliang nagawa. Habang ako’y nakikipag-usap sa kanya. Unti-unti kong naramdaman ang kaluwagan sa aking puso. Na para bang nawala lahat ang naramdaman kong pighati. Na parang binigyan Niya ako ng pag-asa na maayos din ang lahat. Ilang minuto din akong nakaupo at nakaharap sa altar habang kinausap ko Siya ng masinsinan. Bago ko tinapos ang pag-uusap naming dalawa, ako’y nagpapasalamat sa Kanyang kabutihan at ako’y nagpaalam na rin at umuwi na aking tinutuluyan.

Kinabukasan, kahit medyo hindi pa rin ako mapakali sa aking nararamdaman. Pero alam ko andyan lang Siya handang tumulong sa mga taong nangangailangan. Nakalipas ang ilang oras……..naging maayos din ang mga bagay bagay na siyang nagdudulot ng kalungkutan ko. At doon ko napagtanto na “God is really good.”

Lahat ng suliranin na dumating sa ating buhay ay pagsubok lamang at ito’y may sulosyon. Basta h’wag tayo makalimot sa Kanya. At napagtanto ko rin na kahit minsan ay nakalimot tayo sa Kanya pero handa pa rin Siyang makinig at magbigay ng tulong sa atin. Noong naisip ko yon, nakaramdam ako ng guilty sa katawan sapagkat minsan ay nakalimutan ko Siya. Kaya, humingi rin ako ng kapatawaran.

Natutunan ko na hindi lahat ng suliranin sa ating buhay ay kayang sulosyunan sa pamamagitan ng pag-inom ng alak at kung anu pa man. Hindi ito ang paraan para lutasin kung anuman ang mga suliranin sa ating buhay. SIMBAHAN ang pinakamagandang puntahan sa tuwing may problema, may mga hinanakit, may mga kalungkutan at pagkabigo sambitin lang ang Kanya pangalan at magdasal ng mataimtim. Sigurado ako tanggal ang lahat ng iyan.

Thank you God for everything!