Ang Naiwang Tsinelas (from Lord CM)

Dahil sa uso nga ang blogging ngayon at ako’y naki-uso na rin kahit hindi naman ako magaling sa larangan pagsusulat. Nagpaka-writer na lang ang inyong lingkod para na rin mahasa kono ang talent (may talent nga ba?). At para na rin magbasa ng blog ng iba ang dami kasing blog na magaganda at nakakaaliw di ko na isa isahin kung kaninong blog. Si GENYZE kasi e. Oo, si Gen ang nagtulak sa akin para gumawa ng blog at pumasok sa mundo ng blogosphere. Kaya yon, heto na ako nagpapakabaliw sa blogosphere. Hahaha! Joke only! Hindi masaya ang blogging kung wala kang ka-blogmate at kung walang nagko-comment sa mga entries mo kumbaga mas ma-i-inspire ka kung may mga readers ka at sumusubaybay. At dahil sa blogosphere, kung may ka-blogmate ka kailangan mo ring bisitahin at puntahan ang kani-kanilang site. Kaya may nagba “blog hopping”, “blog walking”, “pasyal pasyal”, “was here” at kung anu ano pa ang makikita mo sa chatbox mo para lang sabihin na dumalaw sila sayong tahanan. Ito lamang ay nangangahulugan na may dumadayo at bumisita sa iyong site. At dahil sa kaka-blogwalking ko noong nagdaan taon este nagdaang araw, naiwan ko tuloy ang aking tsinelas sa tahanan ni LORD CM. Mabuti na lang at mabait si pareng CM at sinabihan niya ako na naiwan ko ang tsinelas ko sa tahanan niya. Kaya pala, sumasakit ang talampakan ko sa kanang paa. At siya pa mismo ang dumalaw sa aking tahanan para lang iabot ang aking naiwan na tsinelas. Aw!

Paano ko ba uumpisahan ang kwento ko? (hmmm… pinahihirapan ako ni LORD CM)

Medyo malungkot kasi kapag naalala ni Marco ang salitang tsinelas. Naalala niya kasi noong bata pa siya may tsinelas siya na pinakamamahal niya talaga. At ingat ingat talaga siya sa kanyang tsinelas, ni bihira lang niya ito sinusuot. Pero Isang araw gumuho ang mundo niya noong nakita niya ang pinakamamahal na tsinelas sa may dirty kitchen nila at pira-piraso na ito.

Tinadtad ng kanyang pinakamamahal na Lola. Hindi alam ni Marco kung saan gagamitin ng lola niya ang tinadtad na tsinelas. Hindi niya naabutan at napigilan ang lola niya. At huli na para sumigaw ng “Hhhh’wwwwwaaaggggg!!!! Tsineeeellllasssss kooooo yaaannn!”

Walang nagawa si Marco kundi ang umiyak na lang sa harapan ng kanyang pinakamamahal na tsinelas. At sabi pa niya; “lintik na ang walang ganti, ipaghihiganti kita!”

Isang araw nakita niya ang tsinelas ng kanyang lola at walang atubiling kinuha niya ito. At dinala na kung saan ang isang pares ng tsinelas ni Lola. Hindi alam ni Marco kung anong gagawin niya sa tsinela kaya naman tinapon na lang niya ito sa dagat. Sa isip niya, naiganti ko na rin ang tsinelas ko. Hahahaha!

Mabuti na lang ang bago tsinelas na naiwan ko sa tahanan ni pareng LORD CM ay kusang niyang binalik sa aking tahanan. Salamat pareng CM. Bow ako sayo! Lolz… Langya! Napasubo akong magkwento. Ewan ko lang kung ok 'tong kwento ko. Palagay ko ampaaannngggeetttt!!!! waaahhh!!!

Kailangan ko pa ba ipasa to sa iba? Sige. Sige. ipapasa ko na ito sa lahat ng mga ka-blogmates ko... Kung sino man kayo, tignan niyo na lang kung nasa blogroll ang mga pangalan mo. Simple lang naman ang instruction gawa lang daw ng kwento tungkol sa tsinelas.

PS.

Pareng CM, nagawa ko na ang pinapagawa mo. Wala na akong utang!!! lolz!!! Sya, may aanuhin lang ako... mamaya na lang ulit!!! ;)

-Marco Paolo-